Wczoraj z 21 na 22 czerwca obchodzona była najkrótsza noc w roku-Noc Kupały. Noc Kupały zwana też Sobótką to słowiańskie święto związane z przesileniem letnim. To święto wody, ognia, słońca, księżyca, radości, płodności i miłości. Noc Kupały jest obchodzona na terenach zamieszkałych przez ludy słowiańskie, ale również np. w Finlandii, Estonii a na Łotwie i Litwie jest nawet dniem wolnym od pracy.

Kościół katolicki aby wykorzenić pogańskie święto Sobótki podjął próbę połączenia święta z obrzędowością chrześcijańską, stąd też obchodzona z 23 na 24 czerwca wigilia św. Jana potocznie zwana też nocą świętojańską.

W trakcie radosnych zabaw podczas nocy Kupały rozpalane jest ognisko, w którym palone są różne zioła. Odbywają się tańce i wróżby. Dawniej dziewczęta puszczały w nurty rzek wianki z zapalonymi świecami. Jeśli wianek został wyłowiony przez kawalera oznaczało to, że dziewczyna szybko wyjdzie za mąż, jeśli wianek płynął dalej dziewczyna miała nieprędko wyjść za mąż, jeśli natomiast płonął wróżyło to staropanieństwo.

źródło:By Simon Kozhin – Иван Купала. Гадание на венках., CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=15316290

źródło: By Henryk Siemiradzki http://www.abcgallery.com/S/semiradsky/semiradsky7.html, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=4228651

Podczas wieczornego spaceru młode dziewczęta i chłopcy poszukiwali kwiatu paproci. Legendy o kwiecie paproci mówią o ludziach błądzących po borach i lasach w poszukiwaniu magicznego kwiatu, który miał zapewnić bogactwo, siłę i mądrość. Kwiatem zainspirowały się Alibabki tworząc niezapomniany utwór „Kwiat jednej nocy”

 

Dziś z kolei w kościele katolickim święcimy wianki z okazji oktawy Bożego ciała (zawsze 8 dni po Bożym Ciele). Wianki sporządzane są z  pierwszych kwiatów i ziół leczniczych. Podczas święcenia ziół wznoszone są modlitwy o opiekę nad polami i o dobre zbiory. Wianki zatyka się następnie za obrazy świętych, nad okna czy umieszcza w wejściu do domu. Zarówno poświęcone ziele z wianków jak i brzozowe gałązki wzięte z ołtarzy podczas procesji Bożego Ciała miały chronić przed burzą, uderzeniami pioruna i pożarów, a także przed gradobiciem i szkodnikami na polach. Ukruszone ziele z wianków stosowano do sporządzania leczniczych herbat, mikstur oraz do okadzania roślin i zwierząt.